In goede en kwaadste dagen

In de documentaire 'The Journey: A Story of Love' portretteert filmmaakster Fanny Braüning op de meest ontroerende manier de liefde tussen haar ouders. Die blijft overeind, al zorgt multiple sclerose er voor dat haar moeder tot aan de nek verlamd door het leven moet. De film laat u toe zich als kijker in te leven in de emoties van de patiënt maar minstens evenzeer in die van de mantelzorger. Zet u schrap voor een reis door het leven van Annette (inmiddels 68 jaar) en Niggi Braüning.

Annette Bräuning wist als kunstenares op diverse manieren uit te drukken hoe het is om MS te hebben. Ze maakte er een raak schilderij over, dat u bij het begin van de film zal zien. Het vormt een reeks van kleine beeldjes waarop een vrouw afgebeeld is van wie bij elk beeld iets meer verdwijnt.

In de film noemt Annette het verlies van het gebruik van haar handen het ergst omdat ze zichzelf, creatief zijnde, niet meer kan uitdrukken. Gelukkig doet dochter Fanny dat in haar plaats en openbaart ze zo hun onwaarschijnlijk krachtige liefde via een road movie. Alle drie komen ze aan het woord. Zo vertelt Fanny bij het begin van de film hoe ze zich als kind herinnert dat mama met een stok liep en soms langer lag te slapen, terwijl de rest van de familie al naar het strand was. Zo'n 20 jaar geleden belandde Annette in een coma waar ze een week nadien alweer uit ontwaakte. Maar sindsdien kan ze alleen haar hoofd nog bewegen.

"Haar naar een verzorgingstehuis sturen leek mij de gemakkelijkheidsoplossing", vertelt haar toegewijde echtgenoot Niggi. Gelukkig is hij een handige Harry die zijn minibus omvormde tot een soort mobilhome waarmee ze al 15 jaar lang naar Griekenland reisden. Die reis mag u als bevoorrechte getuige mee volgen.

Niggi stelt inmiddels zijn leven helemaal ten dienste van Annette. Hij geeft zijn job als fotograaf op om Annette de klok rond de nodige zorg te verstrekken. De drie protagonisten mijmeren hier voortdurend over in de hele film die dankzij de geslaagde flashbacks een zeer volledig beeld geeft van een onverwoestbare liefde en van het omgaan met een voortschrijdende ziekte. Op geen enkel moment vervalt de film in meligheid. Wanneer Annette haar man vertelt dat ze van zijn handen houdt omdat ze betrouwbaarheid symboliseren, vraagt Niggi zich luidop af of dat niet wat al te melig is.

Bloedmooi, hartverwarmend en uiterst ontroerend lijkt ons juister en dat geldt voor de hele film. Twijfels, hoop, wanhoop, optimisme, gemis, zowat het hele palet aan emoties passeert in deze ode aan het leven en de liefde.