Bijsturing

Filip Ceulemans

Al wat oudere artsen herinneren zich ongetwijfeld nog de periode van plethora. Een overaanbod aan artsen zorgde voor sterk stijgende gezondheidsuitgaven eind vorige eeuw. Vandaag zitten we in een tegenovergestelde situatie. Voor sommige specialismen is er sprake van een tekort aan artsen.

Heeft de overheid te sterk ingegrepen? Is de planningscommissie te rigide te werk gegaan? Heeft ze te weinig rekening gehouden met maatschappelijke veranderingen zoals de vervrouwelijking van het beroep en de toegenomen aandacht voor een mooi evenwicht tussen beroeps- en privéleven?

De toegang tot de studies opnieuw helemaal vrijlaten, lijkt geen optie. De universiteiten geven aan dat ze dat logistiek niet meer aankunnen. En opnieuw naar een situatie gaan waarbij honderden studenten na het eerste jaar een nieuwe studierichting moeten zoeken, is ook geen mooi vooruitzicht.

Toch is het duidelijk dat er wat moet wijzigen. Niet alleen aan de manier waarop het examen wordt georganiseerd. Vlaams minister van Onderwijs Zuhal Demir (N-VA) hult zich voorlopig in een compleet mutisme, maar er wordt aangenomen dat ze wel iets ziet in het Franstalige model om opnieuw een centraal examen met pen en papier te organiseren.

Het is een manier om het eigen falen (en dat van haar voorganger) bij de organisatie van de toelatingsproef dit jaar toe te dekken.

Maar ook de planningscommissie moet zich ernstig bezinnen over het aantal studenten dat wordt toegelaten. Welke impact zal de bijkomende controle op langdurig zieken hebben op het aantal controle- en arbeidsartsen dat nodig is? Het leger heeft ook al aangegeven dat het meer artsen wil aanwerven. En wordt er wel voldoende rekening gehouden met de uitval van studenten tijdens de studies en van beginnende artsen tijdens de eerste beroepsjaren?

Veel vragen, voorlopig weinig antwoorden.