Getuigenis

Boomer, arts en arme gepensioneerde

Pierre Klels, een huisarts met een carrière van 40 jaar, deed trouw zijn wachten, zag geneeskunde als een roeping en droeg bij aan een pensioenfonds. Uiteindelijk bevindt hij zich in een moeilijke financiële situatie.

"Ik maak deel uit van de generatie die we nu de 'boomers' noemen. Veertig jaar in de huisartsenpraktijk, zelfstandig, met gemiddeld 15 tot 20 patiënten per dag.

Ik zag het huisartsentekort al lang voordat het een politieke kwestie werd. Ik deed al mijn wachtdiensten vóór het tijdperk van wachtposten, met een frequentie van één week op drie. Sinds 2011 deed ik al mijn wachten in de huisartsenwachtpost. Zonder vervanger. Zonder assistent. Zonder wachten over te dragen aan een eerstejaars stagiair die vanuit Brussel werd binnengeparachuteerd.

Ik heb het volgehouden. Uit plichtsbesef. Uit professioneel geweten. Niet uit berekening.

Na mijn 65ste ben ik blijven werken. En vandaag ben ik financieel blut. Ik heb geen villa in Frankrijk of Spanje. Ik heb geen bezittingen om te beschermen. Ik ben pas heel laat vader geworden en ik moet nog twee jonge dochters onderhouden, van 16 en 14 jaar oud. De realiteit is dat pensioen niet voldoende bescherming biedt.

Wat me vandaag opvalt, is de kloof tussen wat er wordt gezegd en wat sommige artsen van mijn generatie in werkelijkheid meemaken. Ze hebben het over aantrekkelijkheid, nieuwe carrières en teamwerk. Dat is allemaal goed en wel. Maar we vergeten degenen die als solo-arts gewerkt hebben, zonder vangnet, in een tijd waarin fiscale optimalisatie geen reflex of optie was.

Ik ben geen belastingdeskundige of advocaat. Ik ben gewoon een vermoeide, bezorgde en diep gedesillusioneerde arts. Als ik vandaag advertenties zie die hoge rendementen op pensioenproducten beloven, voel ik me ongemakkelijk. Ze herinneren me aan hoe teleurstellend, om niet te zeggen wreed, de beloften uit het verleden soms geweest zijn voor een hele generatie artsen die hun vertrouwen in het systeem stelden.

Ik ben niet op zoek naar iemand om de schuld te geven. Ik ben geen rekening aan het vereffenen. Maar ik weiger het gladde verhaal verder te laten vertellen. Dat van een medische beroepsgroep die goed beschermd, bevoorrecht en beschut is. Dat geldt niet voor iedereen. Zeker niet voor diegenen die het decennialang volgehouden hebben in de huisartsgeneeskunde.

Mijn getuigenis is geen pleidooi voor mezelf. Het is een waarschuwing. Als we nog steeds jonge mensen willen aantrekken voor de huisartsgeneeskunde, zullen we ook eerlijk moeten kijken naar hoe ons systeem omgaat met degenen die het einde van de rit hebben bereikt.

En accepteren dat de solidariteit soms veel te vroeg is gestopt.